Het is natuurlijk niet anders dan vroeger. Toen zat iedereen in zijn eigen krant gedoken. De tram brengt je tenslotte gewoon ergens naar toe, en dat is waar je als reiziger aandacht voor hebt. Met de tram kom je nog eens ergens, en natuurlijk ook met de bus en de trein. Een ritje van de ene kant van de stad naar de andere kant brengt je zo maar naar een andere wereld. Met andere mensen, andere gewoontes, andere welvaart en andere ideeën. Maar hoe vaak hebben we nu echt contact met die andere wereld? We hebben meestal vooral haast om ergens te komen. Terwijl we druk zijn met onze mobiele telefoon trekken mensen, straten, wijken, dorpen en steden gedachteloos aan ons voorbij.
Hoe mooi zou het zijn als vervoersbedrijven naast fysieke verbinding ook zorgen voor maatschappelijke en sociale verbinding? Het mooie van een tramlijn en een spoorverbinding is dat ze niet discrimineren. Iedereen kan elkaar tegenkomen. Jong en oud, rijk en arm, man en vrouw. En het vervoersbedrijf kan een kort moment de aandacht krijgen van de reiziger: als je staat te wachten bij de halte en als je wordt vervoerd. Hoe mooi zou het zijn als reizigers op dat moment in de gelegenheid worden gesteld om inderdaad in contact te komen met die andere wereld. En het hoeft niet eens te worden aanbesteed.
Dit kan bijvoorbeeld in de vorm van een digitaal spel waarbij je reizigers bij haltes aan de uiteinden van een lijn nog voor de start van hun reis online met elkaar verbindt. Coca Cola had daar jaren geleden al een prachtig voorbeeld van in India en Pakistan. Of in de vorm van maatschappelijke en inhoudelijke vraag & antwoord, waarbij alleen reizigers elkaar kunnen helpen. Iemand is op zoek naar bijles, zoekt een bepaald boek of wil een recept vinden, zo simpel kan het zijn. Geweldig als je met gezamenlijke vervoersbedrijven op deze manier een soort mobiele marktplaats kan creëren die met behulp van IoT en geofencing alleen werkt op stations en in bus, tram en trein. Maak het maar lekker OV-inclusief, wel graag over de vervoersconcessies heen.
Sociale veiligheid is ook een vorm van maatschappelijke verbinding. Als reizigers ’s avonds kunnen zien dat eerstegraads contacten uit hun digitale netwerk in dezelfde bus of trein zitten kunnen ze elkaar opzoeken en zo veiliger reizen.
En hoeveel “OV babies” zouden er eigenlijk zijn in Nederland? Ik denk een stuk meer dan dat het programma Boer zoekt vrouw in twintig jaar heeft opgeleverd. Dat is toch een mooie vorm van “horizontale” reizigersverbinding, fysieke ketenintegratie zeg maar. In het predigitale tijdperk had de NS een tijdschrift met een liefdesrubriek voor verlegen reizigers die alsnog een kansje waagden om in contact te komen met die ene stille liefde die elke ochtend in de coupe tegenover je zat. Een stuk recenter had je in Utrecht een Facebook-groep “lijn 12” voor studenten die zichzelf hormonaal uitgedaagd voelden om elkaar ook buiten die volgepakte bus naar universiteitsterrein De Uithof te ontmoeten. In tram en bus is de kans om versierd te worden en te versieren simpelweg een stuk groter dan in de auto. Het moet niet moeilijk zijn om je reisinformatie app uit te breiden met een soort realtime Tinder voor OV. Uiteraard met een knop waardoor je hem als reiziger zelf aan en uit zet.
Dus vervoerders, wat dacht u ervan? Wanneer helpt u uw reizigers via hun telefoon aan de maatschappelijke verbinding?
